Het einde van een mooie reis!

Mijn uitzicht op het moment: een grijsbewolkte lucht, lichte miezel en de Nederlandse straat voor me huis. Ik ben weer terug. En dat vind ik absoluut heel jammer, maar ik heb ook heel erg genoten net, van de warme douch waar ik zo lang onder kan blijven staan als ik wil, het broodje kaas, en gewoon het echt thuis kunnen zijn.
De laatste dagen in Zanzibar zijn nog heel erg goed geweest. We hebben een blue safari gedaan, hierbij zijn we gaan snorkelen, naar de mangrove geweest, en naar verschillende witte zandbanken. Heel erg bijzonder om te zien, en onder water was het echt ontzettend mooi. Heel veel koraal en verschillende soorten vissen. Helaas behalve vissen ook kwallen. Dit zijn dus echt mijn favoriete dieren (not!). De kwallen, het waren kleintjes, maar wel heel veel, maakte het voor mij wat moeilijker om te genieten van de prachtige natuur onder water. Ik had vooral de neiging om in het wilde weg te slaan en moest me inhouden niet meteen de boot weer in te kruipen. Het prikte over heel je lichaam en eenmaal uit de boot stond ik deze keer dus niet vol met muggenbeten maar met kwallenbeten. Ik kan je zeggen dat het niet echt een verbetering was. Wat het wel een beetje goed maakte was dat we kreeft kregen bij onze lunch. Dat had ik nog nooit gehad en was leuk om een keer te proberen. Het bleek achteraf niet helemaal mijn ding, en het Italiaanse gezin tegenover ons aan tafel (dat overduidelijk vaker kreeft eet keek ook kritisch naar mijn geklungel). Maar ach heb ik het in ieder geval een keer geproefd.
De dag na het snorkelen gingen we opzoek naar dolfijnen om mee te zwemmen. (Heel wat anders dan in een zwembad). We gingen al vroeg in de ochtend omdat de kans dan groter is dat ze dichter bij de oppervlakte zwemmen. Samen met 2 andere gingen we met een klein bootje het vrij ruwe water op, soms met echt gigantische golven wat ik alleen al erg leuk vond. Met flippers, duikbril en snorkel zaten we klaar op de rand van de boot en zodra er dolfijnen gespot werden moesten we snel het water in springen. Eerst hadden we 2 wat schuwere dolfijnen die gauw wegzwommen maar na een tijd waren we in de buurt bij een hele groep van ik gok 10 dolfijnen (inclusief een moeder met een kleintje) die toelieten dat we boven en achter ze aan zwommen. Heel erg gaaf. Wel jammer dat zwemmen met flippers en de snorkel voor mij niet zo is weggelegd en dat ik zonder te overdrijven ongeveer de halve zee zal hebben ingeslikt.
Bij onze originele Zanzibar planning, was het eigenlijk nog de bedoeling om een dagje naar Stowntown te gaan. Helaas kregen we een mail van de Nederlandse Ambassade dat het daar onrustig scheen te zijn. Dit vanwege de verkiezingen (die in Zanzibar en Pemba ongeldig zijn verklaard) en was het advies om daar niet naar toe te gaan. Hier hebben we ons maar netjes aan gehouden, en we hebben ons laatste dagje op Zanzibar daarom ‘’verplicht’’ aan het zwembad doorgebracht. Gelukkig was dit prima te overleven. Donderdag zijn we met de Ferry terug gegaan naar Dar es Salaam om daar onze laatste nacht in Afrika door te brengen.
En vrijdag is onze reis terug begonnen. Dat was het dan, de reis al weer voorbij en het is echt super snel gegaan. En voor nu mijn doel om er zo lang mogelijk van na te genieten in Nederland. Wat inhoud: tevergeefs heel veel after sun smeren om mijn bruine, zomerse tint zo lang mogelijk vast te houden. (het vervellen is 2 dagen geleden al begonnen dus heb er weinig vertrouwen in). Een begin maken aan het sorteren van gigantisch veel foto’s voor mijn fotoboek! Om alle geïnteresseerde daar mee te gaan stalken.
Het is bijzonder hoe snel je gewend raakt aan het totaal andere leven en de cultuur daar, en ik merk nu al dat ik ook binnen no time weer gewend ben aan Nederland. Toch zijn er een heleboel dingen die me bij gaan blijven en heb ik er heel veel van geleerd. Deze dingen zijn (hopelijk) blijvend. Ik ga in ieder geval nog heel vaak terug denken aan een hele fijne tijd!
Jullie lezers nog bedankt, ik vond het erg leuk om mijn ervaringen te delen!

Serengeti en meer

De safaritijd is voorbij, en ik ben ondertussen een echte wildlife expert. Over het nationale park in Arusha had ik in mijn vorige blog al wat verteld, nu ben ik ook 2 dagen in Serengeti geweest, en als afsluiter een dag in de Ngorongoro krater. Heel erg bijzonder wat we allemaal gezien hebben. Serengeti betekend eindeloos en die naam is absoluut terecht, het park is bijna 15.000 km², echt enorm. De eerste dag begon al heel erg goed, we zagen 4 cheeta’s (die schijnbaar moeilijk te spotten zijn), maar ook het luipaard hebben we kunnen afvinken! Meerdere zelfs. We hebben zelfs mogen bekijken hoe een van de luipaarden een gazelle op at. Ik kan niet zeggen dat het een smakelijk beeld is, maar alsnog erg gaaf. ‘S avonds hebben we in het park geslapen, in absoluut gigantische tenten. Deze waren inclusief warme douche, toilet, 3 bedden, en een lounge ruimte. Wanneer we iets nodig hadden stonden er meteen 5 mannen voor ons klaar. Ook mochten we wanneer het donker was niet alleen van de tent naar de eettent omdat er natuurlijk wilde dieren rond lopen daar. De mannen daar liepen met plezier met ons mee. (Iets waar ik absoluut dankbaar voor ben zeker naar wat ik de afgelopen dagen in het nieuws hoorde over de vermiste geraakte student in het nationale park in Oeganda..) Op de terugweg van het dinner liep er ook gewoon een hyena voorbij nog geen 5 meter van ons vandaan. Ook s‘ nachts werd mijn nachtrust af en toe verstoord door verschillende (voor mij onduidelijke dieren geluiden). De volgende ochtend is ons pas duidelijk geworden wat het was, namelijk een complete leeuwenfamilie. Bizar.
De tweede dag hebben we nog onwijs veel leeuwen meer gezien. Verschillende groepen, waaronder een groep waarbij we zagen dat een mannetje een welpje stool van een van de vrouwen, dit om het welpje op te eten. Heel erg sneu. Maar het gebeurd vaker wanneer ze honger hebben schijnt. (Alsnog kan ik me niet helemaal vinden in deze regel van de natuur).
Behalve leeuwen hebben we ook de hyena’s zien ontbijten. Zei aten met een groep van ik schat 20, een buffalo op. Heel erg vreemd om z’n enorm beest te zien veranderen in de stukjes vlees die lijken op het vlees dat je bij de supermarkt koopt.
Als afsluiter van de verschillende safari’s gingen we naar de Ngorongoro krater. De krater is ongeveer 700meter diep en het uitzicht vanaf de rand is onwijs mooi. (Het schijnt, lees ik nu ik stiekem Google hoe ik Ngorongoro ook al weer moest schrijven, dat het de grootste ingestorte vulkaankegel ter wereld is.) Het was in ieder geval een hele mooie afsluiter. We hebben ook hier weer een hoop dieren gespot, maar helaas had onze zoektocht naar de zwarte neushoorn wel gefaald. Maar je kan niet alles hebben.

Na de safari’s zijn we van Arusha naar Dar es Salam gereisd, via een busritje van ongeveer 11a 12 uur. In Dar es Salam hebben we zelf de stad wat verkend, en de dag erop zijn we wachtend doorgekomen dit maal op de ferryboot die ons naar Zanzibar heeft gebracht. Maar dit was het absoluut waard ,want op het moment bevind ik me in een heerlijk backpackers hostel dat zich bevind recht tegenover het strand. Een hartstikke wit zandstrand waar je maar heel af en toe een verdwaalde toerist ziet lopen, niet volgebouwd met ligbedjes of parasolletjes, heerlijk. Beetje anticlimax was wel dat het op de eerste dag bewolkt was en regende. Maar we hebben ons alsnog prima vermaakt met een spicetour die we samen 2 Duitse meiden uit het hostel zijn gaan doen. Op een soort van boerderij waar onwijs veel verschillende planten en bomen stonden heeft de gids ons geleerd waar alle kruiden in het kruidenkastje nu eigenlijk vandaan komen. En behalve dat ook hoe ze smaken voordat ze in een potje of zakje zitten. Vandaag hebben we heerlijk op het strand gelegen en genoten van een rustig dagje. Helaas was het wel weer bewolkt en lag ik op een gegeven moment te ‘’zonnen’’ in de regen. Wat later in de middag is gelukkig alsnog het zonnetje doorgekomen. Alle personeelsleden en mensen hier strooien overigens met de zin hakuna matata, dat is dus schijnbaar echt Swahilli nooit geweten. Mijn eigen taalkennis omtrent Swahilli is overigens al z’n 8 woorden (en hier ben ik heel trots op!)
Voor de komende en laatste dagen hier op Zanzibar hebben we verder nog hele goede plannen, en met dat hakuna matata gevoel komt gaat het helemaal goed komen.

Tanzania

Al even geleden dat ik geschreven heb en ondertussen ben ik in Tanzania.
Is Tanzania te vergelijken met Uganda? Zo op het eerste gezicht absoluut niet. Vergeleken met het drukke Kampala word ik hier helemaal zen van de rust en stilte. Het enige dat deze rust voor mij verpest zijn de muggen die me terwijl ik schrijf lekprikken. (Beeld je een rustige stille groene plek in waar ik op een stoel, buiten op het balkon regelmatig zwaaiend en vooral mopperend overeind spring om die *** muggen te vermoorden). Maar verder helemaal zen dus.
Het uitzicht op het moment is overigens de Kilimanjaro (de hoogste berg van Afrika 5895m). Vanaf onze lodge is de afstand ongeveer 45km. Prima uitzicht.
Woensdag in de nacht zijn we aangekomen in Moshi, een stadje hier met ongeveer 400.00 inwoners (ongeveer 3 keer zo klein als Kampala). In de stad zelf lijkt de armoede wat minder opvallend als in Kampala maar ook hier vinden kinderen het speciaal als er in Mzungu door de stad loopt en word je nageroepen. Ik ga de ‘’fame’’ nog missen in Nederland.

Woensdag gingen we na een ritje van een uur, door uitgestrekte vlaktes naar een hotspring. Deze was echt supermooi en het leek echt op een plaatje uit een film. Ik heb me er dan ook uitgeleefd en ben als een echte Jane regelmatig via een touw, dat aan een boom was geknoopt het water in gezwaaid. Dit leverde aardig wat spierpijn op voor de dag erna. Donderdag hebben we de stad hier verkend, en aangezien over 2 dagen de verkiezingen zijn was het er rumoeriger als normaal en liepen er groepen met mensen rond die vlaggen of klederdracht in de kleuren van hun voorkeursleider aan hadden. Wanneer verschillende groepen elkaar tegen kwamen werd er luid geroepen en gejoeld naar elkaar. Erg grappig om te zien.

Vrijdag zijn we bij een Masaai village geweest en hier hebben we ook overnacht. Ik dacht al aardig wat gewend te zijn maar een hutje met een bedje van stro en verder niks was toch weer wat anders. De masaai hebben ons van alles verteld over hun manier van leven. Zo eten zij alleen: vlees, melk en bloed. Ja je leest het goed, bloed. Niet van mensen gelukkig maar de koeien. Ze halen het eruit terwijl ze leven, zorgvuldig met een soort holle pijl en boog. Erg bijzonder. Ik was erg gelukkig dat ze voor ons iets anders bereid hadden. Verder geld voor de meeste Masaai dat de man zijn vrouw(en) koopt. De gemiddelde prijs is z’n 30a 40 koeien. Hoe meer vrouwen hoe beter. Dat de man dan rond de 12 tot 18 kinderen heeft is erg normaal. En natuurlijk weer heel veel verbazing dat ik nog geen man en kinderen heb. Al 22 en nog niet begonnen aan kinderen, veel te laat.. (In Nederland dan maar gauw opzoek naar een man die 40 koeien aan mijn familie wil betalen).
Het was wel een hele gave plek om te verblijven want de hutjes van de Masaai staan midden in de wildernis wat inhoud dat hier ook een hoop dieren rondlopen. Olifanten, giraffen, zebra’s... De Masaai beschermen de hutjes door ze te omringen met prikkelbosjes. We zijn in de middag een wandeling gaan maken en kwamen super dicht bij een groep zebra’s. Erg gaaf om ze op deze manier tegen te komen.

Vandaag zijn we de eerste safari in Tanzania gaan doen, in Arusha national park. In een heerlijk luxe wagen die we voor ons twee alleen hebben. Ik verwacht dat ik aan het einde van mijn vakantie als een echte ranger alles van wilde beesten weet want onze gids heeft er genoeg over te vertellen. Het was absoluut een goed begin van de safari’s, waarbij we onder andere over het meer gekanood hebben. We hadden 2 gidsen die ons zigzaggend over het meer voor gingen en nog minder talent hadden voor kanoën als wij. Ze wisten wel veel van vogels, dat dan weer wel. En behalve veel vogels kwamen we ook een aantal nijlpaarden tegen. (Die volgens onze gids van alle beesten het meeste mensen vermoord hebben, lekker geruststellend.) Behalve gekanood hebben we ook een gamedrive gedaan, heerlijk om met de auto door het landschap te crossen en van alles tegen te komen. Tot nu toe missen we echter nog steeds het luipaard van de big 5. Morgen in Serregati national park weer een kans!
Ik zou heel graag wat foto’s willen plaatsen maar ik, de computer, en de site hebben over het algemeen vaak ruzie dus ik vrees dat ik die pas kan laten zien terug in Nederland.

De laatste ‘’werk’’ week!

Het werk gedeelde van deze vakantie zit er al weer zo goed als op. Komende dinsdag vliegen we al door naar Tanzania! Maar eerst zal ik nog wat vertellen over afgelopen tijd.
Dat ik namelijk echt heb moeten werken kan niet zeggen.
Afgelopen weekend heb ik samen met een aantal vrijwilligers aan een wel aardig zwembadje (van Olympische afmetingen) gelegen. Hier heb ik onder andere de Oegandese zwemstijl kunnen observeren die eigenlijken te vergelijken is met de zwemstijl van een hond.. Dit als ze al konden zwemmen, een aantal mensen bleven angstvallig bij de kant van het zwembad en lieten die voor geen goud los. Zwemles zal hier niet zo van zelfsprekend zijn..
De zaterdag hebben we een mountainbike tocht gedaan net buiten Kampala. Dit was heel wat anders dan de stad, heel veel natuur en af en toe een hutje, of een klein dorpje. Alle kinderen die we onderweg tegen kwamen riepen ons enthousiast toe en moedigde ons aan alsof we de tour de Frans reden, super leuk. Je ziet op deze wat afgelegen plaatsen nog meer de armoede die hier is, en veel kinderen hebben daar hongerbuikjes, en de kleren die ze dragen bestaan uit meer gaten dan stof.
Zondag ben ik zowaar bij een van de vele kerken geweest (opa kan trots op me zijn)! De kerk was echt heel erg groot en helemaal vol. Het was in eerste instantie te vergelijken met een gigantische karaoke bar. Een groot scherm met de tekst van de nummers hing boven het altaar. Het eerste uur bestond dan ook alleen uit zingen. De overige 3 kwartier was er een preek. Die kon ik maar moeilijk volgen, mogelijk door het accent, en mogelijk omdat mijn kennis omtrent het geloof gewoon niet zo geweldig is.

In het ziekenhuis was het eigenlijk veel te rustig, en alle ‘’spannende’’ dingen leken s’nachts te gebeuren helaas. In het Mision Hospital blijft vaak ook maar een klein aantal patiënten slapen. Ik denk dat je z’n 1 a 2 kamers kan vullen met deze mensen in een Nederlands ziekenhuis.
Ik heb woensdag wel voor het eerst in mijn ‘’verpleegkundige carrière’’ een neussonde kunnen inbrengen. De patiënt had maar een heel laag bewustzijn dus gelukkig voor hem kreeg hij het niet echt mee. De sonde was namelijk 2 keer zo dik als dat we ze in Nederland hebben verwacht ik. Niet echt een pretje.

Verder is het hier helaas niet meer het mooie zonnige weer zoals de eerste weken, bijna elke dag een aantal stortbuien. Wat opzich niet zo een probleem is, helaas vinden ze het in Oeganda dan nodig de stroom overal uit te zetten vanwege de bliksem. Zo zaten wij dinsdag vanaf een uur of 18.00/19.00 tot vandaag 16.00 weer zonder stroom. Het is dan toch te behelpen met een zaklampje in het donker vanaf 19.00 hier. Maar ik zal niet klagen want ik las in het nieuws dat het in Nederland al weer ging over sneeuw.

Nog 2 dagen in het ziekenhuis dus. Het komende weekend gaan we naar Jinja (hier is de oorsprong van de Nijl) en hebben we onder andere gepland om te gaan quad rijden! Maandag nog een dagje vrij en dinsdagavond naar Tanzania vliegen. Hier gaan we beginnen met een door onszelf samengestelde Safari. Behalve gamedrives tussen wilde dieren zullen we ook een dagje bij een Masai stam verblijven, naar hotsprings gaan, en een kanosafari doen. Ik ben benieuwd!

Tip vanuit Oeganda, hoe voorkom je een scheiding.

Ik had dit verslag graag willen beginnen met een moment (waar ik erg naar toe leefde) namelijk de eerste kans hier in Afrika dat ik zou kunnen uitslapen! Deze mogelijkheid kreeg ik namelijk afgelopen weekend. Deze geweldige kans mislukte echter, want het huis waarin we slapen is niet bepaald geluiddicht, echter meer het tegenovergestelde. Schreeuwende kinderen, vuilniswagens, toeterende auto’s, muziek, en vogels die niet zoals in Nederland een vriendelijk fluitje doen maar eerder een soort luchtalarm nabootsen zijn 24uur per dag hoorbaar. En dit is niet overdreven! En ja, ik gebruik oordopjes om dit probleem op te lossen. Het vervelende en tot nu toe onoplosbare probleem is dat deze oordopjes halverwege de nacht altijd ergens halverwege mijn bed verdwijnen en ik ze dan de volgende ochtend geplet terug vind omdat ik er op lag.

Maargoed, na een verder prima weekend, begon de maandag in het ziekenhuis voor de verandering aardig druk. Het was namelijk een nationale vaccinatie dag. Wat inhield dat toen we aankwamen in het ziekenhuis lange rijen met mensen en kinderen zaten te wachten op een prik om de mazelen te voorkomen. Deze vaccinatie dagen gaan niet netjes, gestructureerd en geordend zoals we ze in Nederland kennen. Ik gok dat de groep met mensen zich begon te vormen sinds 8.00uur en dat de zusters die gingen vaccineren kwamen aangeslenterd rond 9.30, toen moesten ze natuurlijk nog alle materialen klaar zetten en voorbereiden en dit allemaal op Afrikaans tempo. Natuurlijk niks aantrekkend van het geroep van ongeduldige mensen en het gehuil van de kinderen. Dat gehuil of soms gekrijs van kinderen is z’n beetje het achtergrond geluid geweest van de hele dag. Soms was het namelijk echt vechten om een kind een injectie te geven en zelfs de druppeltjes in de mond tegen polio konden heel wat gehuil en gestoei opleveren. Af en toe leverde dat de kinderen een klap (absoluut geen zachte tik) op van hun moeder, dat is dan wel weer even lastig om te zien.
De dinsdag was in tegenstelling tot de maandag weer een typisch rustige dag in het ziekenhuis waarbij er waarschijnlijk meer personeel dan patiënten waren, daarom konden we al op tijd gaan. En in de middag lekker te gaan lunchen. ’s Avonds ging ik een chapatti halen vanwege de eigenlijk dagelijkse luiheid om te koken, (chapatti is een soort afrikaanse pannenkoek). De jongen die het maakte bood mij een zitplek aan op een houten bankje omdat ik even moest wachten. Omdat hij het bankje helemaal was gaan halen voor mij wilde ik deze in eerste instantie niet afwijzen. Toen het bankje echter meteen begon te kraken en ernstig te buigen nog voordat ik zelfs helemaal zat durfde ik het niet aan. (De jongen heb ik daarom maar wat fooi gegeven in de hoop dat hij er een keer een nieuw bankje van kan gaan kopen).
Woensdag was een dag van een aantal keer bloedprikken en lang wachten op een bevalling. Het meisje dat ging bevallen was 19 jaar (heel normaal hier) en was al sinds 5 oktober bezig. 2,5 dagen! Ze was echt dood op! (zeer begrijpelijk). Ik hoopte eigenlijk op een normale bevalling omdat ik deze nog nooit heb gezien en een keizersnede dus al wel. Echter was het voor het meisje denk ik beter geweest als ze een halve dag eerder waren begonnen aan een keizersnede. Ze had sinds een uur of 12.00 volledige ontsluiting maar het kindje was nog niet genoeg ingedaald. Om 16.00uur werd besloten een keizersnede te gaan doen maar de voorbereidingen koste ook nog aardig wat tijd. Het meisje wist ondertussen niet wat ze met zichzelf aan moest.. Het was frustrerend om te zien dat er veel om haar heen werd gedaan maar niks tegen haar verteld werd. Ook deze keer deed het water uit de kraan het niet en moest dit nog ergens vandaan worden getoverd. (Weer extra 15min wachten voor het meisje). De uiteindelijke keizersnede ging gelukkig vloeiend en het kindje, een meisje dat Qween is genoemd, is helemaal gezond! Mannen mogen hier dus nooit bij de bevalling zijn en ik weet ondertussen ook waarom, ze mogen hun vrouw namelijk niet naakt zien in deze kwetsbare situatie. Toen ik vertelde aan de arts dat dit in Nederland wel gebeurde werd me uitgelegd dat er daarom dus zoveel scheidingen zijn in Nederland. Dus.. weten we ook weer hoe we dat probleem kunnen oplossen, wij Nederlanders denken er veel te moeilijk over.
Er waren overigens nog 2 andere baby’s geboren gisteren en vandaag, deze baby’s hadden nog niet eens een naam gekregen! Heel vreemd. Er werd zelfs gevraagd of wij niet wat konden verzinnen. Dit toch maar niet gedaan en het aan de moeders overgelaten.
Donderdag kwam er een jongen achter op de boda het ziekenhuisterrein binnen gereden. Helemaal onder het bloed, blijkbaar een ongeluk gehad. wij er (heel slecht) meteen achteraan om te kijken wat we konden doen. De jongen zat onder de schaafwonden en had enkele diepere wonden die gehecht moesten worden. Daarbij merkte je weer meteen hoe flexibel ze in het ziekenhuis zijn bij een gebrek aan materialen (wat regelmatig voorkomt). Er word niet moeilijk gedaan maar gewoon een ander soort verbandje gepakt. Voor de patiënt pakt dit soms alleen wat minder uit. Wat je hier ook vaak ziet is dat er handschoenen worden gebruikt als stuwband wanneer er bloed of infuus moet worden geprikt. Best effectief.
Vanavond gaan we uit eten, gelukkig want kook inspiratie met de weinige ingrediënten hier is soms ver te zoeken. Vrijdag is het hier een internationale feestdag (eerlijk gezegd geen idee wat er gevierd word) maar we zijn wel vrij. Nog maar 1 week te gaan in het ziekenhuis dus. Het gaat wel snel!

Nog bedankt voor alle reacties, hartstikke leuk om te lezen!

Specialisatie

Al twee weken in Oeganda ondertussen! Het begint al aardig te wennen, de cultuur hier.
Wat inhoud:
- Dat de stroom hier regelmatig uit valt, overal: de supermarkt het doinggooodhuis, het restaurant.
- Dat het hier ontzettend raar dat is dat ik nog niet getrouwd ben of kinderen heb. Ondertussen ben ik ook al 2 keer ten huwelijk gevraagd. Beide keren helaas moeten afwijzen want de mannen gingen niet op hun knieën en dat vond ik wel een afknapper.
- Ook wordt wanneer je naar de supermarkt gaat hier je tas gecontroleerd (en als je ‘’’geluk’’ hebt word je ook gefouilleerd. ) De beveiliging die dit doet heeft een prachtig groot geweer in het bezit om het plaatje compleet te maken.

Maar, afgelopen week dus ook een nieuwe week in het ziekenhuis. Het ene moment eigenlijk saai en veel routine werk en het andere moment juist spannend vanwege een spoedoperatie die we bij mogen wonen.
Maandag op de HIV clinic begon eentonig, ik ben er namelijk achter gekomen wat de HIV clinic inhoud, namelijk: pillen uit delen. 60 pillen per zakje om precies te zijn en het was mijn taak ze te tellen. Nogal hypnotisch werk en ik was het al gauw beu. Gelukkig iets om naar uit te kijken want dinsdag en woensdag mocht ik mee op outreach. Dit houd in dat er met een ambulance en personeel naar wat afgelegen dorpjes/sloppenwijken gegaan wordt waar mensen moeilijk het ziekenhuis kunnen bereiken. Er word dan gratis zorg aangeboden. Ik was super benieuwd maar ook Manon en Lydia (de andere vrijwilligers) wilde mee natuurlijk. Er was gezegd dat er misschien 1 of 2 van ons mee konden en we wisten in eerste instantie niet dat er 2 dagen een outreach zou zijn. Dat zou dus lastig zijn en we hadden ons voorgenomen om een motiverend praatje te houden, waarom we wel met 3 mee zouden mogen. Toen kwamen we er achter dat het 2 dagen was en dat maakte het allemaal wat makkelijker. Dinsdag ging ik dus samen met Lydia vol goede moed de ambulance in. Hier ontdekte we al gauw waarom we niet met 3 mee konden. Samen met ons propte zich namelijk 10 mensen in de ambulance. (Beeld je even in dat behalve 10 mensen in deze ambulance ook een tent ligt, dozen met materiaal, een brancard, en verschillende tassen. Dat het mogelijk was dat we met z’n alle in de bus paste was zo verassend voor ons dat het eerste half uur van de rit het moeilijk was te stoppen met lachen. Hutje mutje letterlijk op elkaar gepropt had ik wel het gevoel dat wanneer we eenmaal aan zouden komen op bestemming, eerst mijn eigen decubitus wonden verzorgd zouden moeten worden..
De outreach zelf hield in dat een grote groep mensen kwamen voor HIV testen, Malaria testen en voor de kleine jongetjes en mannen besnijdenissen. Na twee dagen outreach heb ik heel wat besnijdenissen kunnen assisteren en was ik volgens de dokter gespecialiseerd in penissen opereren. Balen dat ik dit in Nederland niet in praktijk kan brengen!
Donderdag was een van de saaiere dagen maar vrijdag was erg leuk toen heb ik meegeholpen op het lab. Behalve dat ik veel mocht bloedprikken waren de mannen ontzettend enthousiast om alles uit te leggen en te showen. Zo heb ik zelf ook wat testjes kunnen doen met bloed en urine, erg interessant. Wat handig was aan het lab was dat ik meteen kon zien wat uitslagen waren van patiënten wanneer er iets bijzonders voorbij kwam kon ik meteen informeren wat het vervolg werd bij een arts. Zo kwam er ook een baby van 2 weken voorbij met een HB van 3.2! normaal schijnt het hier tussen de 16/18 te moeten zitten. Het bleek dat de ouders van het kindje een besnijdenis hadden laten doen in een moskee. Hier was het absoluut niet gedaan zoals het moet en het kindje had in ieder geval de hele nacht doorgebloed. Heel erg sneu zeker als je bedenkt dat de besnijdenissen gratis zijn in het ziekenhuis.
Toen we om 16.00 op het punt stonden om te gaan zagen we een vrouw op een brancard langs komen op weg naar de enige operatie kamer op het terrein. Wij gauw er achter aan rennen en gelukkig vond de dokter het prima dat we mee zouden kijken. De vrouw had een spoed keizersnede nodig vanwege een baarmoederruptuur en een loslating van de placenta. Het was grote chaos in de operatieruimte en er leek niet echt structuur in te zitten. De operatietafel was kapot en kon niet meer omhoog of omlaag worden versteld. Het water uit de kraan weigerde ook dus dat maakte het handen wassen van te voren ook moeilijk. Uiteindelijk werd er uit een ton wat water over de armen gegoten. De operatie kamer stond vol met kastjes maar apparatuur om de patiënt in de gaten te houden was er niet echt. Een steriel vlak zoals je in de Nederlandse operatiekamers hebt is hier natuurlijk ook nergens te bekennen. Het was heel erg bijzonder om de keizersnede te zien en het ging allemaal vliegensvlug. Even was het spannend want er was in het vruchtwater gepoept en de navelstreng zat om het nekje gedraaid. Het kindje kwam er in eerste instantie blauw/ wit uit maar al gauw begonnen het toch te huilen en kreeg het kleur. Super mooi. Binnen 10 minuten was het meisje geboren. Goed begin van het weekend. Dan hebben we een Boda tour gepland en zondag gaan we mogelijk lekker aan het zwembad liggen!

Fijn weekend allemaal.

(Working) life in Uganda

Sinds dinsdag ben ik aan de gang in het ziekenhuis. Ik sta elke dag op een andere afdeling ingepland. Maandag de HIV-clinic, dinsdag inpatient (de afdeling waar mensen blijven slapen) woensdag triage (dit is mee lopen met een soort huisarts), donderdag de Antenatal clinic (zwangere vrouwen) en vrijdag de vaccination clinic.
Het is interessant om te zien hoe het er hier aan toe gaat: Over het algemeen gaat het werktempo 20 duizend keer langzamer als in Nederland, is er van privacy voor de patiënt weinig te bekennen en is het ook niet gek als de arts tijdens je onderzoek een privé telefoontje pleegt. Iets wat wel confronterend is, is dat patiënten vaak onderzoeken/ of behandelingen niet kunnen betalen. Het gaat dan al om een onderzoekje van bijvoorbeeld 12 euro. (Wat patiënten overigens gewoon bij de kassa in het ziekenhuis moeten afrekenen).

Voor ons als vrijwilligers in het ziekenhuis is het op het moment (helaas) wel erg rustig. De eerste dag was echter een uitzondering op de regel! We mochten bij een bevalling zijn en bij een besnijdenis zijn/assisteren. Helaas liep dit niet helemaal zo als gehoopt (eerst de bevalling / dan de besnijdenis) de dokter die de besnijdenis ging doen kwam ons ophalen en vertelde ons dat er nog genoeg tijd was dit tussendoor te doen. (Niet dus helaas). De besnijdenis zal ik voor jullie leesplezier niet in detail beschrijven. In het kort, de man (gok iemand van een jaar of 20) heeft heel veel pijn geleden. De ruimte waarin het gebeurde leek overigens erg op een opslaghok en het was er een mega rommel.
Maar na dit gezien te hebben was ik even erg gelukkig dat ik een vrouw ben! Ondanks het detail dat de meeste mannen in Nederland dit niet hoeven te ondergaan. En de blijdschap was van korte duur want na de besnijdenis zijn we gauw terug gerend naar de vrouw die bezig was met bevallen. We hadden van voren al een tijdje bij haar mee gekeken/geholpen en het was dus ontzettend jammer dat toen we terug kwamen de baby (een jongen) net geboren was. Met de baby ging het allemaal goed met de moeder wat minder helaas die had heel veel bloed verloren, maar (ik geloof) dat het uiteindelijk ook met haar goed is afgelopen!

De andere dagen in het ziekenhuis waren een heel stuk rustiger. Het is wel leuk dat ik de kinderen die ik tegen kom in het Mission Hospital al blij kan maken met alleen al mijn verschijning. Het is blijkbaar erg leuk om een blanke (Mzungu) tegen te komen. En dit ging bij en meisje van 12 zelfs zo ver dat ze na het gesprek nog hard I love you naar me riep. Wel een schrijnende casus van het meisje ze heeft namelijk HIV sinds haar geboorte en haar moeder weigert haar de (gratis!) HIV pillen te geven omdat bidden alleen genoeg zou moeten zijn.. Het meisje was er nu omdat ze waarschijnlijk ook Tuberculose heeft maar de test was te duur dus dit is niet zeker.

Behalve gewerkt heb ik afgelopen weekend een drie daagse safari gehad! super gaaf en de lange reis (7.5 uur) wel waard. Ondertussen kan ik al 4 dieren van de big 5 afstrepen! Alleen de luipaard nog te gaan. We hebben het weekend een game drive gedaan, een chimpansee tracking en een rhino tracking (neushoorns) gedaan. Best spannend om zo dicht in de buurt te komen bij deze enorme beesten. (we hebben denk ik op 4/5 meter afstand gestaan!) We sliepen tijdens de safari in tenten en daar stonden de nijlpaarden en wrattenzwijnen ook gewoon om de tenten heen te grazen.
Eenmaal terug op de zondag avond, heb ik me ook nog even bezig geweest met de was. (absoluut geen talent en een zandbak in de kuip) maar erg nodig.
En morgen begint een nieuwe week in een ziekenhuis. IK zal dus de HIV clinic gaan meemaken. Ik heb nog geen idee wat dit voorstel maar zal het jullie ongetwijfeld weer delen!

Racen als in Mario Kart!

Gister zijn we aangekomen in het drukke Kampala. Op z’n Afrikaans was de man die ons moest ophalen maar anderhalf uur te laat. De vliegreis was verder op de gebruikelijke ergernissen na (vechten om de armleuning, mensen die tegen je aan in slaapvallen, etc. ) prima verlopen! Eenmaal door de douane stonden er ik denk wel 70 Oegandese mensen met naambordjes te wachten op de personen die ze op moesten halen. Helaas duurde het dus eventjes voordat het bordje met de namen Manon en Josje verscheen. De reis van het vliegveld naar het vrijwilligershuis was vergelijkbaar met een race in Mario Kart. Auto’s, busjes en boda boda’s lijken uit het niets te verschijnen, en elkaar van de weg proberen af te drijven lijkt ook niet ongebruikelijk. De boda boda (een soort scooter/motorfiets) wordt ook ons dagelijkse vervoersmiddel naar het ziekenhuis waar we gaan werken. En we hebben vandaag al ervaren hoe dit gaat zijn tijdens een city tocht in Kampala waar we dus via boda boda heen gingen. Best eng maar ook wel een erg leuk vervoersmiddel.

Morgen gaat het ‘’echte’’ werk beginnen en starten we om half 9 in het ziekenhuis. In het vrijwilligershuis verblijft nog iemand die werkt in het Mission Hospital en ze heeft ons al gewaarschuwd voor de Afrikaanse werkstijl.
Ik ben erg benieuwd hoe ik het ga ervaren!