Ik had dit verslag graag willen beginnen met een moment (waar ik erg naar toe leefde) namelijk de eerste kans hier in Afrika dat ik zou kunnen uitslapen! Deze mogelijkheid kreeg ik namelijk afgelopen weekend. Deze geweldige kans mislukte echter, want het huis waarin we slapen is niet bepaald geluiddicht, echter meer het tegenovergestelde. Schreeuwende kinderen, vuilniswagens, toeterende auto’s, muziek, en vogels die niet zoals in Nederland een vriendelijk fluitje doen maar eerder een soort luchtalarm nabootsen zijn 24uur per dag hoorbaar. En dit is niet overdreven! En ja, ik gebruik oordopjes om dit probleem op te lossen. Het vervelende en tot nu toe onoplosbare probleem is dat deze oordopjes halverwege de nacht altijd ergens halverwege mijn bed verdwijnen en ik ze dan de volgende ochtend geplet terug vind omdat ik er op lag.

Maargoed, na een verder prima weekend, begon de maandag in het ziekenhuis voor de verandering aardig druk. Het was namelijk een nationale vaccinatie dag. Wat inhield dat toen we aankwamen in het ziekenhuis lange rijen met mensen en kinderen zaten te wachten op een prik om de mazelen te voorkomen. Deze vaccinatie dagen gaan niet netjes, gestructureerd en geordend zoals we ze in Nederland kennen. Ik gok dat de groep met mensen zich begon te vormen sinds 8.00uur en dat de zusters die gingen vaccineren kwamen aangeslenterd rond 9.30, toen moesten ze natuurlijk nog alle materialen klaar zetten en voorbereiden en dit allemaal op Afrikaans tempo. Natuurlijk niks aantrekkend van het geroep van ongeduldige mensen en het gehuil van de kinderen. Dat gehuil of soms gekrijs van kinderen is z’n beetje het achtergrond geluid geweest van de hele dag. Soms was het namelijk echt vechten om een kind een injectie te geven en zelfs de druppeltjes in de mond tegen polio konden heel wat gehuil en gestoei opleveren. Af en toe leverde dat de kinderen een klap (absoluut geen zachte tik) op van hun moeder, dat is dan wel weer even lastig om te zien.
De dinsdag was in tegenstelling tot de maandag weer een typisch rustige dag in het ziekenhuis waarbij er waarschijnlijk meer personeel dan patiënten waren, daarom konden we al op tijd gaan. En in de middag lekker te gaan lunchen. ’s Avonds ging ik een chapatti halen vanwege de eigenlijk dagelijkse luiheid om te koken, (chapatti is een soort afrikaanse pannenkoek). De jongen die het maakte bood mij een zitplek aan op een houten bankje omdat ik even moest wachten. Omdat hij het bankje helemaal was gaan halen voor mij wilde ik deze in eerste instantie niet afwijzen. Toen het bankje echter meteen begon te kraken en ernstig te buigen nog voordat ik zelfs helemaal zat durfde ik het niet aan. (De jongen heb ik daarom maar wat fooi gegeven in de hoop dat hij er een keer een nieuw bankje van kan gaan kopen).
Woensdag was een dag van een aantal keer bloedprikken en lang wachten op een bevalling. Het meisje dat ging bevallen was 19 jaar (heel normaal hier) en was al sinds 5 oktober bezig. 2,5 dagen! Ze was echt dood op! (zeer begrijpelijk). Ik hoopte eigenlijk op een normale bevalling omdat ik deze nog nooit heb gezien en een keizersnede dus al wel. Echter was het voor het meisje denk ik beter geweest als ze een halve dag eerder waren begonnen aan een keizersnede. Ze had sinds een uur of 12.00 volledige ontsluiting maar het kindje was nog niet genoeg ingedaald. Om 16.00uur werd besloten een keizersnede te gaan doen maar de voorbereidingen koste ook nog aardig wat tijd. Het meisje wist ondertussen niet wat ze met zichzelf aan moest.. Het was frustrerend om te zien dat er veel om haar heen werd gedaan maar niks tegen haar verteld werd. Ook deze keer deed het water uit de kraan het niet en moest dit nog ergens vandaan worden getoverd. (Weer extra 15min wachten voor het meisje). De uiteindelijke keizersnede ging gelukkig vloeiend en het kindje, een meisje dat Qween is genoemd, is helemaal gezond! Mannen mogen hier dus nooit bij de bevalling zijn en ik weet ondertussen ook waarom, ze mogen hun vrouw namelijk niet naakt zien in deze kwetsbare situatie. Toen ik vertelde aan de arts dat dit in Nederland wel gebeurde werd me uitgelegd dat er daarom dus zoveel scheidingen zijn in Nederland. Dus.. weten we ook weer hoe we dat probleem kunnen oplossen, wij Nederlanders denken er veel te moeilijk over.
Er waren overigens nog 2 andere baby’s geboren gisteren en vandaag, deze baby’s hadden nog niet eens een naam gekregen! Heel vreemd. Er werd zelfs gevraagd of wij niet wat konden verzinnen. Dit toch maar niet gedaan en het aan de moeders overgelaten.
Donderdag kwam er een jongen achter op de boda het ziekenhuisterrein binnen gereden. Helemaal onder het bloed, blijkbaar een ongeluk gehad. wij er (heel slecht) meteen achteraan om te kijken wat we konden doen. De jongen zat onder de schaafwonden en had enkele diepere wonden die gehecht moesten worden. Daarbij merkte je weer meteen hoe flexibel ze in het ziekenhuis zijn bij een gebrek aan materialen (wat regelmatig voorkomt). Er word niet moeilijk gedaan maar gewoon een ander soort verbandje gepakt. Voor de patiënt pakt dit soms alleen wat minder uit. Wat je hier ook vaak ziet is dat er handschoenen worden gebruikt als stuwband wanneer er bloed of infuus moet worden geprikt. Best effectief.
Vanavond gaan we uit eten, gelukkig want kook inspiratie met de weinige ingrediënten hier is soms ver te zoeken. Vrijdag is het hier een internationale feestdag (eerlijk gezegd geen idee wat er gevierd word) maar we zijn wel vrij. Nog maar 1 week te gaan in het ziekenhuis dus. Het gaat wel snel!

Nog bedankt voor alle reacties, hartstikke leuk om te lezen!