Al twee weken in Oeganda ondertussen! Het begint al aardig te wennen, de cultuur hier.
Wat inhoud:
- Dat de stroom hier regelmatig uit valt, overal: de supermarkt het doinggooodhuis, het restaurant.
- Dat het hier ontzettend raar dat is dat ik nog niet getrouwd ben of kinderen heb. Ondertussen ben ik ook al 2 keer ten huwelijk gevraagd. Beide keren helaas moeten afwijzen want de mannen gingen niet op hun knieën en dat vond ik wel een afknapper.
- Ook wordt wanneer je naar de supermarkt gaat hier je tas gecontroleerd (en als je ‘’’geluk’’ hebt word je ook gefouilleerd. ) De beveiliging die dit doet heeft een prachtig groot geweer in het bezit om het plaatje compleet te maken.

Maar, afgelopen week dus ook een nieuwe week in het ziekenhuis. Het ene moment eigenlijk saai en veel routine werk en het andere moment juist spannend vanwege een spoedoperatie die we bij mogen wonen.
Maandag op de HIV clinic begon eentonig, ik ben er namelijk achter gekomen wat de HIV clinic inhoud, namelijk: pillen uit delen. 60 pillen per zakje om precies te zijn en het was mijn taak ze te tellen. Nogal hypnotisch werk en ik was het al gauw beu. Gelukkig iets om naar uit te kijken want dinsdag en woensdag mocht ik mee op outreach. Dit houd in dat er met een ambulance en personeel naar wat afgelegen dorpjes/sloppenwijken gegaan wordt waar mensen moeilijk het ziekenhuis kunnen bereiken. Er word dan gratis zorg aangeboden. Ik was super benieuwd maar ook Manon en Lydia (de andere vrijwilligers) wilde mee natuurlijk. Er was gezegd dat er misschien 1 of 2 van ons mee konden en we wisten in eerste instantie niet dat er 2 dagen een outreach zou zijn. Dat zou dus lastig zijn en we hadden ons voorgenomen om een motiverend praatje te houden, waarom we wel met 3 mee zouden mogen. Toen kwamen we er achter dat het 2 dagen was en dat maakte het allemaal wat makkelijker. Dinsdag ging ik dus samen met Lydia vol goede moed de ambulance in. Hier ontdekte we al gauw waarom we niet met 3 mee konden. Samen met ons propte zich namelijk 10 mensen in de ambulance. (Beeld je even in dat behalve 10 mensen in deze ambulance ook een tent ligt, dozen met materiaal, een brancard, en verschillende tassen. Dat het mogelijk was dat we met z’n alle in de bus paste was zo verassend voor ons dat het eerste half uur van de rit het moeilijk was te stoppen met lachen. Hutje mutje letterlijk op elkaar gepropt had ik wel het gevoel dat wanneer we eenmaal aan zouden komen op bestemming, eerst mijn eigen decubitus wonden verzorgd zouden moeten worden..
De outreach zelf hield in dat een grote groep mensen kwamen voor HIV testen, Malaria testen en voor de kleine jongetjes en mannen besnijdenissen. Na twee dagen outreach heb ik heel wat besnijdenissen kunnen assisteren en was ik volgens de dokter gespecialiseerd in penissen opereren. Balen dat ik dit in Nederland niet in praktijk kan brengen!
Donderdag was een van de saaiere dagen maar vrijdag was erg leuk toen heb ik meegeholpen op het lab. Behalve dat ik veel mocht bloedprikken waren de mannen ontzettend enthousiast om alles uit te leggen en te showen. Zo heb ik zelf ook wat testjes kunnen doen met bloed en urine, erg interessant. Wat handig was aan het lab was dat ik meteen kon zien wat uitslagen waren van patiënten wanneer er iets bijzonders voorbij kwam kon ik meteen informeren wat het vervolg werd bij een arts. Zo kwam er ook een baby van 2 weken voorbij met een HB van 3.2! normaal schijnt het hier tussen de 16/18 te moeten zitten. Het bleek dat de ouders van het kindje een besnijdenis hadden laten doen in een moskee. Hier was het absoluut niet gedaan zoals het moet en het kindje had in ieder geval de hele nacht doorgebloed. Heel erg sneu zeker als je bedenkt dat de besnijdenissen gratis zijn in het ziekenhuis.
Toen we om 16.00 op het punt stonden om te gaan zagen we een vrouw op een brancard langs komen op weg naar de enige operatie kamer op het terrein. Wij gauw er achter aan rennen en gelukkig vond de dokter het prima dat we mee zouden kijken. De vrouw had een spoed keizersnede nodig vanwege een baarmoederruptuur en een loslating van de placenta. Het was grote chaos in de operatieruimte en er leek niet echt structuur in te zitten. De operatietafel was kapot en kon niet meer omhoog of omlaag worden versteld. Het water uit de kraan weigerde ook dus dat maakte het handen wassen van te voren ook moeilijk. Uiteindelijk werd er uit een ton wat water over de armen gegoten. De operatie kamer stond vol met kastjes maar apparatuur om de patiënt in de gaten te houden was er niet echt. Een steriel vlak zoals je in de Nederlandse operatiekamers hebt is hier natuurlijk ook nergens te bekennen. Het was heel erg bijzonder om de keizersnede te zien en het ging allemaal vliegensvlug. Even was het spannend want er was in het vruchtwater gepoept en de navelstreng zat om het nekje gedraaid. Het kindje kwam er in eerste instantie blauw/ wit uit maar al gauw begonnen het toch te huilen en kreeg het kleur. Super mooi. Binnen 10 minuten was het meisje geboren. Goed begin van het weekend. Dan hebben we een Boda tour gepland en zondag gaan we mogelijk lekker aan het zwembad liggen!

Fijn weekend allemaal.